“Yusuf’la Meryem, Rab’bin Yasası’nda öngörülen her şeyi yerine getirdikten sonra Celile’ye, kendi kentleri Nasıra’ya döndüler. Çocuk büyüyor, güçleniyor ve bilgelikte yetkinleşiyordu. Tanrı’nın lütfu O’nun üzerindeydi.” (Luka 2:39-40) Sonunda her şey tamamlanmıştı. İsa’nın doğumu, sünneti ve tapınağa sunulması – gerçekleşmişti. Mısır’a kaçış (ki Luka bundan bahsetmez ama Matta bahseder), mülteci olarak yaşanan dönem ve İsrail’e dönüş…
“Şimon onları kutsayıp çocuğun annesi Meryem’e şöyle dedi: “Bu çocuk, İsrail’de birçok kişinin düşmesine ya da yükselmesine yol açmak ve aleyhinde konuşulacak bir belirti olmak üzere belirlenmiştir. Senin kalbine de adeta bir kılıç saplanacak. Bütün bunlar, birçoklarının yüreğindeki düşüncelerin açığa çıkması için olacak.” (Luka 2:34-35) Meryem bebeğini çok seviyordu, dolayısıyla Şimon’un bebeğin geleceğine ilişkin söyledikleri,…
Küçük İsa’nın annesi babası, (…) O’nu içeri getirdiklerinde, Şimon O’nu kucağına aldı, Tanrı’yı överek(…)” (Luka 2:26-28) Şimon’un sıralaması doğruydu. “Rab’bin Mesihi’ni görmeden ölmeyeceği Kutsal Ruh aracılığıyla kendisine bildirilmişti.” Bu vaat ona kim bilir ne büyük bir teselli vermiştir. Biz biliyoruz ki ölüm hepimizi beklemektedir, tabii Rab’bimiz biz ölmeden önce dünyaya dönmezse. Bu ölüm gerçeğini akılda…
“O sırada Yeruşalim’de Şimon adında bir adam vardı. Doğru ve dindar biriydi. İsrail’in avutulmasını özlemle bekliyordu. Kutsal Ruh onun üzerindeydi.” (Luka 2:25) Şimon hakkında gerçekten ne biliyoruz? Korkarım ki pek fazla bir şey değil. Onun “doğru ve dindar” bir kişi, ve Kutsal Ruh’un da onun üzerinde olduğunu biliyoruz. Mesih’i beklediğini biliyoruz. Ama acaba o bir…
“Musa’nın Yasası’na göre arınma günlerinin bitiminde Yusuf’la Meryem çocuğu Rab’be adamak için Yeruşalim’e götürdüler. Nitekim Rab’bin Yasası’nda, “İlk doğan her erkek çocuk Rab’be adanmış sayılacak” diye yazılmıştır. Ayrıca Rab’bin Yasası’nda buyrulduğu gibi, kurban olarak “bir çift kumru ya da iki güvercin yavrusu” sunacaklardı.” (Luka 2:22-24) Yeruşalim’e gitme vakti gelmişti. İsa 40 günlüktü ve annesinin ilk oğluydu. Musa’nın Yasası…
“Sekizinci gün, çocuğu sünnet etme zamanı gelince, O’na İsa adı verildi. Bu, O’nun anne rahmine düşmesinden önce meleğin kendisine verdiği isimdi.” (Luka 2:21) Çocuğunun acı çektiğini görmek kolay iş değildir. Yeni doğan bebeğimizi ilk aşıları için doktora götürdüğümüz zamanı anımsıyorum. Ne anne baba ne de çocuk için hoş bir deneyim olduğu söylenemez. Meryem ve Yusuf…
“Onları görünce, çocukla ilgili kendilerine anlatılanları bildirdiler. Bunu duyanların hepsi, çobanların söylediklerine şaşıp kaldılar. Meryem ise bütün bu sözleri derin derin düşünerek yüreğinde saklıyordu.” (Luka 2:17-19) Birkaç hafta önce, oğlumun sigorta kartını aramak için dolabımın en üst çekmecesini toparlarken bir sürü ilginç şey bulduk: Birinci sınıfa ait rapor belgeleri, düzenli biçimde sıralanmış bebek dişleri, bir doğum günü…
Melekler yanlarından ayrılıp göğe çekildikten sonra çobanlar birbirlerine, “Haydi, Beytlehem’e gidelim, Rab’bin bize bildirdiği bu olayı görelim” dediler. Aceleyle gidip Meryem’le Yusuf’u ve yemlikte yatan bebeği buldular. (Luka 2:15-16) Çocukken hemen hemen her gün şu sözleri duyardım: “Acele et! Geç kalacaksın! Kaplumbağa mısın sen? Hemen şimdi buraya gel!” Bu sözler, en hafif ifadeyle söyleyeyim; beni hiç…
“Birdenbire meleğin yanında, göksel ordulardan oluşan büyük bir topluluk belirdi. Tanrı’yı överek, “En yücelerde Tanrı’ya yücelik olsun, O’nun hoşnut kaldığı insanlara esenlik olsun!” dediler.” (Luka 2:13-14) Bu melekleri seviyorum. Tanrı’nın insanlara verdiği bu harika hediye (yani Kurtarıcı İsa, Rabbimiz olan Mesih konusunda) son derece mutlular. Adeta kendilerini kontrol edemiyorlar ve sözcü melek çobanlara mesajı verir…
“İşte size bir işaret: Kundağa sarılmış ve yemlikte yatan bir bebek bulacaksınız.” (Luka 2:12) Her zaman, işaretlerin bir şeyleri bulmamıza yaradığını düşünmüşümdür. Ama meleğin çobanlara söylediği şey kafamı karıştırıyor: “İşte size bir işaret,” diyor melek … ve sonra da onlara, İsa’yı bulmaya yararı olmayacak bir şey söylüyor! Bir düşün: Yemlikteki bebekle yüz yüze geldikleri andan…
“Melek onlara, “Korkmayın!” dedi. “Size, bütün halkı çok sevindirecek bir haber müjdeliyorum: Bugün size, Davut’un kentinde bir Kurtarıcı doğdu. Bu, Rab olan Mesih’tir.” (Luka 2:10-11) Meleğin kullandığı ifade biraz tuhaf: “size” bir bebek “doğdu”. Bu söz genellikle anne babalara söylenir, değil mi? Aileyi daha önce hiç görmemiş bir grup yabancıya değil. Ama melek haklıydı, çünkü…
“Aynı yörede, sürülerinin yanında nöbet tutarak geceyi kırlarda geçiren çobanlar vardı. Rab’bin bir meleği onlara göründü ve Rab’bin görkemi çevrelerini aydınlattı. Büyük bir korkuya kapıldılar.” (Luka 2:8-9) Çobanlar o ilk Noel gecesi görecekleri şeyi görmeyi bekliyorlar mıydı, pek sanmıyorum. Belki evlerinden çıktılar, yemeklerini yediler ve çocukluklarından beri yaptıkları gibi kırlara çıktılar. Her zamanki gibi koyunlara göz…
“Onlar oradayken, Meryem’in doğurma vakti geldi ve ilk oğlunu doğurdu. Onu kundağa sarıp bir yemliğe yatırdı. Çünkü handa yer yoktu.” (Luka 2:6-7) Meryem bebeğini seviyordu. Bunu onun davranışlarından anlayabilirsiniz. Onu bir kundağa sarmıştı. Eskiden anneler bebekleri düzgün biçimli ve güçlü olsun diye onları kundak adı verilen bezlerle sararlardı. Ve ebette Meryem bu bezleri Nasıra’dan ayrılırken yanında…
“Böylece Yusuf da, Davut’un soyundan ve torunlarından olduğu için Celile’nin Nasıra Kenti’nden Yahudiye bölgesine, Davut’un kenti Beytlehem’e gitti. Orada, hamile olan nişanlısı Meryem’le birlikte yazılacaktı.” (Luka 2:4-5) Kolay bir yolculuk değildi herhalde. Yusuf’un yasal nedenlerden dolayı Beytlehem kasabasına gitmesi gerekiyordu ve karnı burnunda olan Meryem’i de beraberinde götürmüştü. Sanılanın ikisinin de yürüyerek yolculuk etmiş olma ihtimali…
Yusuf uyanınca Rab’bin meleğinin buyruğuna uydu ve Meryem’i eş olarak yanına aldı. Ama oğlunu doğuruncaya dek Yusuf ona dokunmadı. Doğan çocuğun adını İsa koydu. (Matta 1:24-25) Yusuf’a gerçekten hayranlık duyuyorum. Uykudan uyanınca, hemen gitti, evlilik işlemlerini tamamlayıp eşini evine aldı -üstelik de sadece bir rüyaya dayanarak… Ne büyük cesaret! Meryem ve Zekeriya bir melekle yüz…
“(Melek şöyle dedi) ‘Davut oğlu Yusuf, Meryem’i kendine eş olarak almaktan korkma. Çünkü onun rahminde oluşan, Kutsal Ruh’tandır. Meryem bir oğul doğuracak. Adını İsa koyacaksın. Çünkü halkını günahlarından O kurtaracak.’” (Matta 1:20b-21) “Korkma,” diyor melek Yusuf’a. Meryem’i eş olarak almaktan korkma, bunun neden olacağı sorunlara rağmen korkma. Dedikodulardan korkma- Meryem’i zamanından önce hamile bırakan kişinin kesinlikle sen…
“Nişanlısı Yusuf, doğru bir adam olduğu ve onu herkesin önünde utandırmak istemediği için ondan sessizce ayrılmak niyetindeydi. Ama böyle düşünmesi üzerine Rab’bin bir meleği rüyada ona görünerek (…)”. (Matta 1:19-20a) Tanrı’nın gökten bana konuşmasını dilediğim nice zamanlar olmuştur. Gökler açılsa, Tanrı oradan seslenerek (ya da fısıldayarak) bana biraz yol gösterse, dediğim anlar. Ya da bana bir…
İsa Mesih’in doğumu şöyle oldu: Annesi Meryem, Yusuf’la nişanlıydı. Ama birlikte olmalarından önce Meryem’in Kutsal Ruh’tan gebe olduğu anlaşıldı. (Matta 1:18) Kutsal Ruh hiçbir şeyi öylesine söylemez. Matta 1’deki bu sözler bu nedenle bu denli sert: “gebe olduğu anlaşıldı.” Meryem haberi kendisi duyurmuş gibi bir izlenim edinmiyoruz bu sözlerden. Sanki durum ortaya çıkmış, ifşa olmuş…
Elizabet’in doğurma vakti geldi ve bir oğul doğurdu. Komşularıyla akrabaları, Rab’bin ona ne büyük merhamet gösterdiğini duyunca, onun sevincine katıldılar. (Luka 1:57-58) Nefret. Yargılayıcılık. Irkçılık. Açgözlülük. Kendini haklı çıkarma. Eğer son zamanlarda haberleri izliyorsan bunların hepsini görmüşsündür. Ve bu yeni bir şey de değil. Öyle değil mi? Sonunda televizyonu kapatıyorum, gözlerimi yumuyorum ve dua ediyorum.…
Meryem, üç ay kadar Elizabet’in yanında kaldı, sonra kendi evine döndü. (Luka 1:5) Tanrı Meryem’e çok iyi davrandı. Ona hamileliğine anlayışla yaklaşabilecek, dediklerine inanabilecek bir ailenin yanında üç ay huzur içinde dinlenebilme fırsatı verdi. Meryem’in düşünmek ve dua etmek için fırsatı oluyordu. Tanrı’nın onun yaşamında yaptığı bu değişikliğe uyum sağlamak için zaman bulabiliyordu. O berbat…
Hükümdarları tahtlarından indirdi, sıradan insanları yükseltti. Aç olanları iyiliklerle doyurdu, zenginleri ise elleri boş çevirdi. (Luka 1:52-53) Meryem Tanrı’yı övmeyi sürdürürken Kutsal Kitap’ın başka yerlerinde de rastladığımız bir şey yapıyor. Henüz gerçekleşmemiş olaylardan söz ederken geçmiş zaman kipini kullanıyor. Etrafına bir göz gezdir. Alçakgönüllülerin yüceltildiğini, kralların tahtlarından indirildiğini görüyor musun? Ben de görmüyorum. Peki açlar…
Kuşaklar boyunca kendisinden korkanlara merhamet eder. Bileğiyle büyük işler yaptı; Gururluları yüreklerindeki kuruntularla darmadağın etti. (Luka 1:50-51) Hiç dikkat ettin mi? Meryem ilahisini söylerken, sözler giderek daha farklı bir hal alıyor. Bu muhtemelen bizim, zihnimizde beliren genç anneden bekleyeceğimiz bir davranış değil. Ama Meryem haklıdır, çünkü İsa’nın dünyaya gelişi, dünyada bir devrim etkisi yaratacaktır. Meryem,…
Meryem de şöyle dedi: “Canım Rab’bi yüceltir; Ruhum, Kurtarıcım Tanrı sayesinde sevinçle coşar.… Çünkü Güçlü Olan, benim için büyük işler yaptı. O’nun adı kutsaldır.” (Luka 1:46-, 49) Birine araba sürmeyi öğretenler iyi bilir, öğrenmesi gereken ilk şey; “gözlerin nereye bakıyorsa araba oraya gider.” Eğer yolun karşı tarafından sana doğru yaklaşan bir arabaya gözünü dikersen, o…
Elizabet Meryem’in selamını duyunca rahmindeki çocuk hopladı. Kutsal Ruh’la dolan Elizabet yüksek sesle şöyle dedi: “Kadınlar arasında kutsanmış bulunuyorsun, rahminin ürünü de kutsanmıştır!… Bak, selamın kulaklarıma eriştiği an, çocuk rahmimde sevinçle hopladı.” (Luka 1:41-42,44) Kuşkusuz Meryem’in yapacak bir sürü işi vardı. Anne babasıyla, hamileliği konusunda konuşmak ki bu korkutucuydu ve Yusuf’a durumu bildirmesi gerekirdi ki…
“Ben Rab’bin kuluyum” dedi Meryem, “Bana dediğin gibi olsun.” Bundan sonra melek onun yanından ayrıldı. (Luka 1:38) Biraz durup düşününce şunu görüyoruz: Tanrı yapacaklarını Meryem’e açıklamak zorunda değildi aslında. Tanrı hiçbir şeyi açıklamak zorunda değildi. Ha, eğer açıklama yapmasa, tabii ki Meryem kendisinin hamile olduğunu anladığında büyük şaşkınlık yaşayacaktı. Ama ne de olsa Meryem bir…
Meryem meleğe, “Bu nasıl olur? Ben erkeğe varmadım ki” dedi. Melek ona şöyle yanıt verdi: “Kutsal Ruh senin üzerine gelecek, Yüceler Yücesi’nin gücü sana gölge salacak. Bunun için doğacak olana kutsal, Tanrı Oğlu denecek. Bak, senin akrabalarından Elizabet de yaşlılığında bir oğula gebe kaldı. Kısır bilinen bu kadın şimdi altıncı ayındadır. Tanrı’nın yapamayacağı hiçbir şey…
Ama melek ona, “Korkma Meryem” dedi, “Sen Tanrı’nın lütfuna eriştin. Bak, gebe kalıp bir oğul doğuracak, adını İsa koyacaksın. O büyük olacak, kendisine ‘Yüceler Yücesi’nin Oğlu’ denecek. Rab Tanrı O’na, atası Davut’un tahtını verecek. O da sonsuza dek Yakup’un soyu üzerinde egemenlik sürecek, egemenliğinin sonu gelmeyecektir.” (Luka 1:30-33) Meleğin Meryem’e ne dediğine dikkat ettin mi? Ya da…
“Onun yanına giren melek, “Selam, ey Tanrı’nın lütfuna erişen kız! Rab seninledir” dedi. Söylenenlere çok şaşıran Meryem, bu selamın ne anlama gelebileceğini düşünmeye başladı.” (Luka 1:28-29) Meleğin selamı Meryem’i çok ama çok kaygılandırmıştı. Kimi kaygılandırmazdı ki! Meryem annesinin evinde muhtemelen gündelik işleriyle uğraşırken, yemek yaparken, su taşırken, yani günlük rutin işlerini yaparken aniden bir melek çıkıyor…
“Elizabet’in hamileliğinin altıncı ayında Tanrı, Melek Cebrail’i Celile’de bulunan Nasıra adlı kente, Davut’un soyundan Yusuf adındaki adamla nişanlı kıza gönderdi. Kızın adı Meryem’di…” (Luka 1:26-27). Bu ayetlerin başlangıç kısmı özellikle hoşuma gidiyor: “altıncı ayında Tanrı, Melek Cebrail’i … gönderdi.” Zihnimde absürt bir imge oluşuyor; sanki Cebrail, Elizabet’in doğum yapışının ardından bir bir ayları sayıyormuş. Sonra…
“Bir süre sonra karısı Elizabet gebe kaldı ve beş ay evine kapandı. “Bunu benim için yapan Rab’dir” dedi. “Bu günlerde benimle ilgilenerek insanlar arasında utancımı giderdi.” (Luka 1:24-25) Herhalde hayatında mucizevi bir olay gerçekleşse, onu gizlemek yerine her yerde coşkuyla anlatırdın, değil mi? Ama Yahya’nın ana rahmine düşmesi ve doğması farklı bir olaydı. Bu olay, bir…
“Zekeriya meleğe, ‘Bundan nasıl emin olabilirim?’ dedi. ‘Çünkü ben yaşlandım, karımın da yaşı ilerledi.’ Melek ona şöyle karşılık verdi: ‘Ben Tanrı’nın huzurunda duran Cebrail’im. Seninle konuşmak ve bu müjdeyi sana bildirmek için gönderildim. İşte, belirlenen zamanda yerine gelecek olan sözlerime inanmadığın için dilin tutulacak, bunların gerçekleşeceği güne dek konuşamayacaksın.’” (Luka 11:18-20) Zavallı Zekeriya! Tarihe, Tanrı’nın vaadi…
“Bu sırada, Rab’bin bir meleği buhur sunağının sağında durup Zekeriya’ya göründü. Zekeriya onu görünce şaşırdı, korkuya kapıldı. Melek, “Korkma, Zekeriya” dedi, “Duan kabul edildi. ….” (Luka 1:11-13a) Zekeriya için zor olmuş olmalı. Karısıyla birlikte yıllarca bir çocuk sahibi olmak için dua etmişlerdi. Ama yıllar geçti. Çocuk cıvıltısından yoksun, sessiz bir evde iki insan birlikte yaşlandılar. Hiçbir değişiklik olmuyordu.…
“Yahudiye Kralı Hirodes zamanında, Aviya bölüğünden Zekeriya adında bir kâhin vardı …” (Luka 1:5a) “Hirodes zamanında” diyor Luka. Bu sözleri sadece tarihi belirtmek için söylenmiş sözler olarak görüp geçmek kolaydır. Ama bunu yaparsak çok önemi bir noktayı es geçmiş oluruz. Bu, Yahuda kralı Hirodes kimdi acaba? Bir bakıma dâhiydi. Özellikle de inşaat işleri konusunda çok…
“Bütün bunlar, Rab’bin peygamber aracılığıyla bildirdiği şu söz yerine gelsin diye oldu: “İşte, kız gebe kalıp bir oğul doğuracak; adını İmmanuel koyacaklar.” İmmanuel, Tanrı bizimle demektir.” (Matta 1:22-23) Lise yıllarımda okula servisle gidiyorduk ve en büyük eğlencelerimizden biri radyo dinlemekti. Arkadaşlarımızdan biri, bir gün radyoda gezinirken İncil’in okunduğu bir kanala denk geldi. Hayatımda ilk kez İncil’i…
“Söz, insan olup aramızda yaşadı. O’nun yüceliğini –Baba’dan gelen, lütuf ve gerçekle dolu biricik Oğul’un yüceliğini– gördük…Tanrı’yı hiçbir zaman hiç kimse görmedi. Baba’nın bağrında bulunan ve Tanrı olan biricik Oğul O’nu tanıttı.” (Yuhanna 1:14, 18)” “Bize Baba’yı göster” İsa’nın öğrencilerinden biri, O ölmeden önceki gece böyle söylemişti. “Bize Baba’yı göster; O bize yeter” (Yuhanna 14:8).…
“ İsa görevine başladığı zaman otuz yaşlarındaydı. Yusuf’un oğlu olduğu sanılıyordu. Yusuf da Eli oğlu, Mattat oğlu, …, Hesli oğlu, Yosek oğlu… Elmadam oğlu… Natan oğlu… Davut oğlu… …” (Luka 3:23-31 ve devamı). Hiç yeraltı nehri diye bir şey duydunuz mu? Bazen nehirler bir deliğe girer ve bir mağaranın altında kayboluverir. Şaşmamak el değil, nereye gitti bu…
Başlangıçta Söz vardı. Söz Tanrı’yla birlikteydi ve Söz Tanrı’ydı. Başlangıçta O, Tanrı’yla birlikteydi. Her şey O’nun aracılığıyla var oldu, var olan hiçbir şey O’nsuz olmadı. (Yuhanna 1:1-3) Bizim için Advent, her zaman başladığı yerde yani her şeyi Yaratan’da başlar. Advent, bizi yaratan ve seven Baba Tanrı ve Kurtarıcı’mız olmak için dünyaya gelen Oğul Tanrı ile…