Meryem ise bütün bu sözleri derin derin düşünerek yüreğinde saklıyordu. Çobanlar, işitip gördüklerinin tümü için Tanrı’yı yüceltip överek geri döndüler. Her şeyi, kendilerine anlatıldığı gibi bulmuşlardı. (Luka 2:19-20)
Yatak odamda gizli bir çekmecem var. Aile fotoğraflarını orada saklıyorum. Sık sık oturup albümlere bakıyor ve bende iz bırakan insanları anımsıyorum.
Meryem’in İsa’nın doğumuyla ilgili fiziksel anıları saklaması güç olmuş olabilir. Ama anıları saklıyor ve onları sık sık düşünüyordu. Hem Mısır’da sığınmacı olarak geçirdikleri zor zamanlarda hem de daha sonra Nasıra’daki sakin yıllarda Tanrı’nın geçmişteki büyük işleriyle bağını koparmamasına yardım ediyordu. Tanrı’nın neler yaptığını anımsıyordu ve gelecekte neler yapacağını bekliyordu.
Bugün İsa’ya iman eden bizlerin anımsaması gereken şeyler var. İsa doğdu, yaşadı, yoksullara ve acizlere hizmet etti, çarmıhta acı çekti, öldü ve gömüldü, üç gün sonra dirildi. Ve bunların hepsini bizim için yaptı.
Tanrımız da anımsamaya değerdir. O’nu yüz yüze göremesek de sevenlerin yaptığını yapabilir ve bize bıraktıklarını anımsayabiliriz. Bunlar vaatler, Müjde öyküsü, Vaftiz ve Rab’bin Sofrası’dır. Kutsal Ruh, İsa’yı tekrar görene dek yüreklerimizde O’na olan imanı ve sevgiyi sürdürmek için çalışacaktır.
Dua Edelim: Rab, Senin sevgini anımsamama yardım et. Amin.
Düşün ve Tartış
- Sevdiğin birinden sana yadigâr kalan bir şey var mı?
- Uzakta yaşayan bir sevdiğini anımsamak için ne yaparsın?
- İsa’yla ilgili ilk anıların nelerdir?
