“Ya ağacı iyi, meyvesini de iyi sayın; ya da ağacı kötü, meyvesini de kötü sayın. Çünkü her ağaç meyvesinden tanınır. Sizi engerekler soyu! Kötü olan sizler nasıl iyi sözler söyleyebilirsiniz? Çünkü ağız yürekten taşanı söyler. İyi insan içindeki iyilik hazinesinden iyilik, kötü insan içindeki kötülük hazinesinden kötülük çıkarır. Size şunu söyleyeyim, insanlar söyledikleri her boş söz için yargı günü hesap verecekler. Kendi sözlerinizle aklanacak, yine kendi sözlerinizle suçlu çıkarılacaksınız.”
Bazen kötü insanların da iyi sözler söyleyebildiklerini mi düşünüyorsun? Ama İsa diyor ki, aslında, kötü insanlar iyi sözler söyleyemez. Kötü ağaçtan iyi meyve çıkmaz. İyi ağaç da kötü meyve vermez.
Bu sana mantıklı gelmiyor mu?
Ya bir kişi yalan söylüyorsa. Söylediği sözün kendisi doğrudur. Demek ki kötü bir insan iyi bir şey söyleyebilir, diye düşünürsek, yanılırız. Bir yalancı nasıl iyi bir şey söyleyebilir ki? Kutsal Kitap’tan ayetler bile okusa, eğer kötü niyetle, iman etmeden, birilerini kandırmak, kendine çıkar sağlamak için yapıyorsa bunu, iyi bir şey yaptığından söz edilebilir mi? Bir sözün doğruluk değeri, o sözü tek başına iyi yapar mı? O sözü kimin, hangi amaçla söylediği de önemli değil mi? Elbette bunlar önemlidir.
İsa, bu ayetlerde insanları iyi insanlar ve kötü insanlar diye iki gruba ayırmıyor. Kimileri konuya böyle bakar. Sanki bazı insanlar iyi yaratılışlı, bazıları da kötü yaratılışlıdırlar. İyi yaratılışlı olanlar, iyi kalpli olanlar iyi sözler söyler, iyilikler yapar, kötü yaratılışlılar da kötü kalplidir ve hep kötü şeyler söylerler, gibi. Ama durum aslında böyle değildir kardeşim.
Mezmurlar Kitabı’nda belirtildiği gibi dünyada bir tek iyi insan bile yoktur. Yaratılmış hiçbir insan kendiliğinden, yaratılış itibarıyla iyi değildir. Sadece İsa, yani Mesih, iyidir. Evet, İsa bir insandır ama yaratılmış değildir. O beden almış, doğmuştur ama yaratılmış değildir. Dolayısıyla İsa az önce sözünü ettiğim genellemenin yegâne istisnasıdır. O, iyi insandır. Tam, mükemmel insandır. Ve sadece ve sadece İsa Mesih böyledir kardeşim. İsa iyi bir insandır demek yeterli değildir: İyi insan, İsa’dır.
“İyi insan içindeki iyilik hazinesinden iyilik çıkarır.”
Evet, Mesih İsa tam olarak bunu yapmıştır. Hala bunu yapmaktadır ve sonsuza dek de bunu yapacaktır. O biz insanlara iyilikler yağdıran Tanrı Oğlu’dur. O dünyaya gelmiş, iyi ve doğru yaşamış, iyi ve doğru ölmüş, ve dirilmiş olan Mesih’tir.
Ve kardeşim, İsa hakkında bilmen gereken bir başka önemli gerçek daha var: Senin içindeki iyilik hazinesi de İsa Mesih’ten başkası değildir.
Hristiyanların İsa’yla ilişkisi tam olarak, organik bir ilişkidir. Bu nedenle İsa sık sık bu ilişkiyi, ağaçlardaki aşılama uygulamasına benzetir. Bir keresinde kendisini bir asmaya, imanlıları da O’na aşılanan cansız çubuklara benzetmişti. Aşılama uygulaması sonucunda, diri ağaca, yani İsa’ya aşılanan cansız, kuru dallar, O’nun hayatiyetiyle canlanır, nitelikleri değişmeye, O’nun iyi özelliklerini kazanmaya başlarlar. İsa bu nedenle öğrencilerine, yani Hristiyanlara, “Bensiz hiçbir şey yapamazsınız” der. Evet, O’nsuz hiçbir iyi şey yapamayız ve hiçbir iyi söz söyleyemeyiz. İyi insan O’dur, O bizim içimizdeki iyilik hazinesidir. Biz O’na iman edip O’na bağlandığımız zaman, O iyi ağaç bize kendi özelliklerini aktarmaya, bizi “ıslah etmeye” başlar. Ve bu bereket akışı, İsa’dan imanlıya doğru, imanlının yaşamı boyunca devam eder. Biz ne zaman O’na değil de kendimize güvenme hatasına düşsek, ya da O’na yeterince güvenmesek, bu akış geçici olarak kesintiye uğrayacaktır. Çünkü O’nsuz hiçbir şey yapamayız.
Evet, ne yazık ki bizler yaratılmış insanlar olarak, Adem’den günahlı bir eski tabiata da sahibiz. Dolayısıyla içimizde, bir de kötülük hazinesi bulunuyor. Ve biz odak noktamızı İsa’dan uzaklaştırıp kendimize doğrulttuğumuz zaman, O’nu değil kendimizi yücelttiğimizde, bu bağlantıyı kesmiş oluyoruz. O zaman da, Kutsal Kitap’ın en etkileyici ayetini de söylesek, içten olmadığımız, inançla konuşmadığımız için, söylediğimiz sözler yaşamdan yoksun oluyor. İsa, “İnsanlar söyledikleri her boş söz için yargılanacaklar” derken işte bu tür konuşmaları kastediyor.
Çok şükür ki İsa, bize verdiği iman armağanıyla kendisini bizim kalplerimize bir iyilik hazinesi olarak yerleştiriyor. İçimizdeki iyilik hazinesi olan İsa, sözlerimize hakikat veriyor, bizi kendi iyiliğiyle donatıyor. Ve bizi, kendimizden, içimizde kök salmış genetik kötülüğümüzden koruyor. Böylelikle İsa’ya güvenmek, O’nun çarmıhta kazandığı zaferle kötülüğü yendiğini, bizi de bu zaferine ortak etmekten memnuniyet duyduğunu bilmek, bizi kendi boşluğumuza gömülmekten uzak tutuyor. Biz içimizdeki kötülük hazinesine, yani benliğimizden, bencilliğimizden kaynaklanan günah hazinesine değil, O’nun bize iman ve vaftizle verdiği kendi ilahi varlığına uzatıyoruz elimizi. İçimizdeki iyilik hazinesine. Sözlerimiz bu sayede iyi sözler oluyor. O’nun sözleri oldukları için.
İsa bir yerde, “Söylediğim sözler benim değil, beni gönderen Baba’mındır” diyor. O’nun sana kendi yaşamını armağan etmesi sayesinde, kardeşim, senin sözlerin de, senin değil, İsa’nın sözleri olur. Biz, evet, yaratılış olarak iyi varlıklar değiliz. İyi insanlar değiliz, ama İyi İnsan’a inanıyor, O’na bağlanıyoruz. Bu bağlantıyı kendi hatalı davranışlarımızla zedelemediğimiz sürece de O’nun iyilik sözlerini söylüyor, O’nun iyi ve doğru işlerine paydaş oluyoruz. Biz İsa’nın dirilişine paydaş olduğumuz için, İsa’nın yaşamı ve sözleri de, bizden dünyaya yansıyor.
Dua Edelim: Ya Rab İsa. İyi olan sadece sensin. Gerçekten iyi sözler ve gerçekten iyi olan davranışlar sadece ve sadece senden kaynaklanır. Öyle ki, benim her sözüm senin iradene uygun olsun. İyi ağaç olan sana aşılanmış halde kalayım ki hep iyi meyveler vereyim. Amin.
