Anna adında çok yaşlı bir kadın peygamber vardı. Aşer oymağından Fanuel’in kızdıydı. Genç kız olarak evlenip kocasıyla yedi yıl yaşadıktan sonra dul kalmıştı. Şimdi seksen dört yaşındaydı. Tapınaktan ayrılmaz, oruç tutup dua ederek gece gündüz Tanrı’ya tapınırdı. Tam o sırada ortaya çıkan Anna, Tanrı’ya şükrederek Yeruşalim’in kurtuluşunu bekleyen herkese İsa’dan söz etmeye başladı. Luka 2:36-38
Seksenlerindeki tanıdıklarım zaman zaman bana şöyle diyorlar: “Artık hiçbir işe yaradığımı düşünmüyorum. Kimseye yardım edecek bir şey yapamıyorum. Tanrı beni neden almıyor?” İnsanlar bu hikayedeki Anna için de aynı şeyi rahatlıkla söyleyebilir. O da yaşlıdır; tüm zamanını ibadet ve dua ederek geçirir – Pazar Okulu öğretmenliği yaparak, aşevi işleterek ya da kilisenin korosunda ilahiler söyleyerek değil. O “üretken bir yurttaş” değildir. Yine de Mesih İsa’yı tanıyan ve karşılayan kişidir ve tanıdığı tüm imanlılara da İsa’dan bahseder. Bu öyküde Tanrı, dünyada değerli olmasa da Kendi gözünde değerli olan insanlara onurlu bir yer vermiştir. Tanrı için önemli olan insanların ne yaptığı değil, kim olduklarıdır. Ve bu insanlar… bağışlanmış günahkarlardır. Rab tarafından sevilen kişilerdir. Tanrı’nın öz çocukları olabilmeleri için acı çekecek, ölecek ve tekrar dirilecek olan İsa tarafından kurtarılmışlardır. Yaptıklarınız için değil, kim olduğunuz için seviliyorsunuz. Siz İsa’ya aitsiniz, çünkü Kutsal Ruh sizi O’na iman etmeye yöneltti. O sizin kendi hayatına değer biri olduğunuzu düşünüyor. O sizi çok seviyor.
Dua Edelim: Kutsal Ruh, bana nasıl değer verdiğini görmeme yardım et. Amin.
