Dinlemek kolay değildir. Dikkatin dağılmasın diye zihnini tek bir yere odaklaman gerek. Şimdi bile kim bilir aklından neler geçiyor değil mi?
Dinlemek alçakgönüllülük gerektiriyor. Öyle ki kendi ihtiyacımızı bir kenara bırakıp karşıdakinin ihtiyaçlarına kulak verelim. Çoğu zaman karşımızdakini dinlediğimizi düşünürken aslında hiç de dinlemiyoruz. Kendi sıramızın gelmesini bekliyor ve ne söyleyeceğimizi düşünüyoruz. Belki de bu nedenle birisinin bize gerçekten kulak verdiğini fark ettiğimizde duygulanıyoruz. Birisi gözlerimizin içine bakarak tüm dikkatini verip bizi gerçekten ama gerçekten anlamak için söylediklerimizi tekrar ettiğinde, bizi gerçekten duyduğunda aslında bize bir hediye vermiş oluyor. İşitilmiş olmak, fark edilmek ve bilinmek. Biri bizi dinlediğinde aslında bize olan sevgisini gösteriyor.
Tanrı da bizi dinliyor. Hristiyan öğretişine göre Tanrı dualarımızı gerçekten de işitir. Tanrı her ne kadar güçlü, kutsal ve her şeyi yaratan olsa da bizi işitir, fark eder ve bizi bilir.
Halbuki insan ne ki Tanrı onu ansın ve ilgi göstersin değil mi? Neden bize böyle bir hediye versin ki? Belki bizim bir başkasını dinleme nedenimizle aynıdır. Bizi sevdiği için.
Tanrı’nın seni sevmesi ve sana kulak veriyor olması, sana kendini nasıl hissettiriyor?
